Ταξιδεύοντας
Ξεκίνησα τις διακοπές με στόχο να φωτογραφίσω όσο πιο πολύ μπορώ. Η απουσία από τη φωτογραφική διαδικασία με είχε φέρει σε κατάσταση στέρησης. Σκέψεις για θέματα φωτογραφικά και μέρη απάτητα. Μήνες σχεδίαζα με λεπτομέρεια και επιμονή τον τρόπο και τον τόπο.
Κάθε στιγμή ξεκούρασης, κάθε διάλειμμα από τη δουλειά, κάθε τρένο που περίμενα με έβαζαν σε ένα μικρό φωτογραφικό ταξίδι. Τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν με μέρες και το δεκάλεπτο θύμιζε ολόκληρο ταξίδι στα σοκάκια των Κυκλάδων.
Οι γιαγιάδες στα μπαλκονάκια και τις αυλές από τη μια και η αποκορύφωση της ανεμελιάς με τα παιδιά να είναι οι απόλυτοι εκφραστές της στις πλατείες από την άλλη. Δυνατές φόρμες με φόντο μια μπλε θάλασσα κι έναν γαλάζιο ουρανό με κάποια λίγα άσπρα σύννεφα. Φωτισμένοι όγκοι κλειδωμένοι για πάντα μαζί με το μαύρο της σκιάς τους και με βοηθό το υψηλό κοντράστ να δημιουργούν ελκυστικά γραμμικά σχέδια.
Καΐκια που μοιάζουν να αιωρούνται στις κρυστάλλινες γαλανές θάλασσες του Αιγαίου. Τα νεαρά ζευγαράκια παρέα με τον κόκκινο ήλιο κι ένα θαλασσόνδεντρο παραδίπλα ξεχασμένο εκεί από το απόγευμα ήταν το κερασάκι στην τούρτα του καλοκαιρινού σκηνικού.
Η ψυχολογία μου άλλαζε. Το μυαλό μου άδειαζε από το επίμονο βουητό της ρουτίνας και τη θέση του γέμιζαν τα χρώματα και οι φόρμες. Ήταν τόσο δυνατές οι εικόνες που με έκαναν να αισθάνομαι ότι δεν θα μπορέσω να τα περάσω επάξια μέσα από το φακό μου. Το χέρι μου ίδρωνε κρατώντας τη μηχανή ενώ ο ήλιος ξεμάκρενε από εμπρός μου βουτώντας στο νερό, που άρχιζε να μαυρίζει σημαίνοντας το τέλος άλλης μιας μέρας.
Περήφανος που προσπάθησα. Χαρούμενος που γέμισα τη μηχανή με εικόνες που θα εξερευνήσω αργότερα στο σπίτι. Με το κεφάλι μου γεμάτο από μνήμες των φωτογραφικών στιγμών της ημέρας. Γεμάτος προσμονή να επιβεβαιώσω αυτό το συναίσθημα της προσωρινής επιτυχίας που αισθάνθηκα κατά τη λήψη. Περήφανος για τη στιγμή που έζησα…. Μα τι λέω… έχω συνάντηση σε 20’… πρέπει να επιστρέψω…
