Το δημιούργημα της παράνοιας
Όταν κάνουμε τέχνη ουσιαστικά δημιουργούμε κάτι νέο, κάτι διαφορετικό κάτι που υπάρχει στη σκέψη αλλά δεν έχει καθαρή μορφή ούτε ύλη. Η διαδικασία μεταφοράς της σκέψης σε κάτι ορατό, όπως είναι η φωτογραφία και στη συνέχεια σε κάτι υλικό όπως είναι η τυπωμένη φωτογραφία είναι μια διαδικασία μετατροπής του άυλου σε πραγματικό. Ένα από τα συστατικά της συνταγής που βοηθούν την επιτυχία του αποτελέσματος είναι η πρωτοτυπία.
H πρωτοτυπία στην τέχνη είναι κάτι δύσκολο, αλλά όταν συμβαίνει ανταμείβει τον δημιουργό του. Τέχνη κάνουμε με τις εικόνες που έχουμε κρεμάσει στο διάδρομο της ζωής μας. Τέχνη κάνουμε με τα «θέλω» μας. Τέχνη κάνουμε με τα όνειρά μας. Όλα αυτά μεταφέρονται και υλοποιούνται σε ένα φωτογραφικό τύπωμα, ή σε άλλες μορφές ύλης στις άλλες τέχνες. Όταν μεταφέρουμε τις ιδέες, τα συναισθήματα, τις εμπειρίες και τα όνειρά μας στον πραγματικό κόσμο, κατ’ ουσία παράγουμε ένα προϊόν το οποίο αποτελείται από όλα αυτά τα συστατικά, όπως σε μια συνταγή που εκτελεί ένας μάγειρας. Τα συστατικά και οι αναλογίες είναι κάτι πολύ σημαντικό το οποίο τελικά θα δώσει, μαζί με τη μαεστρία του μάγειρα, το τελικό αποτέλεσμα.
Ένα από αυτά τα συστατικά που οι περισσότεροι φοβούνται να χρησιμοποιήσουν είναι η παράνοια. Δεν αναφέρομαι φυσικά σε αυτή την παράνοια που σε στέλνει στο ψυχιατρείο. Αναφέρομαι σε αυτή που όλοι έχουμε μέσα μας και η οποία εμφανίζεται όταν τα πράγματα ζορίζουν. Αυτή που εμφανίζεται δύσκολα αλλά όταν το κάνει, γίνεται δυναμικά και με παρορμητικότητα. Αυτή που σαν καπνός γεμίζει τον χώρο και δεν σε αφήνει να δεις καθαρά. Αυτή που σε αναγκάζει να λειτουργήσεις ενστικτωδώς αφού δεν έχεις πια εικόνα του περιβάλλοντος χώρου.
Εκείνη είναι η στιγμή που θα δημιουργήσεις, χωρίς σκέψη, βγάζοντας από μέσα σου το πραγματικό σου εγώ. Αυτό που είναι χαραγμένο στο DNA σου χωρίς τις τυποποιήσεις που σου έχει προσφέρει η εκπαίδευση, χωρίς τις τυπικότητες που υιοθετείς στην πραγματική ζωή σου προκειμένου να κοινωνικοποιηθείς, χωρίς τις μάσκες συμπεριφορών που φοράς ανάλογα με την περίσταση.
Μικρές δόσεις από αυτό το «υγρό εκρηκτικό» ενεργούν στη σκέψη, ανακατεύοντας το πραγματικό με το ακραίο παράγοντας ένα «δημιούργημα», το οποίο δεν έχει κρατήσει κανένα κανάλι επικοινωνίας με το υπαρκτό.
“ Δημιούργημα ” που το βλέπεις και νομίζεις ότι βλέπεις ένα όνειρο, μια φαντασία, μια οπτασία αλλά που είναι εδώ.
“Δημιούργημα” του οποίου τα στοιχεία είναι εμφανώς ασύνδετα αλλά σε δεύτερη ανάγνωση σαφώς συσχετιζόμενα.
“Δημιούργημα” που μαγνητίζει τη ματιά και που μας φέρνει σε εκείνη την κατάσταση όπου το σώμα έχει γυρίσει να φύγει αλλά το κεφάλι στέκει ακόμα εκεί και κοιτάζει αυτό που δεν μπορεί να εξηγήσει, αυτό…. το δημιούργημα της παράνοιας.
